Το λουλούδι της Αμοργού είναι το Γιασεμί ....

<<Η αγάπη καρδιά μου ειναι ένα λουλούδι που φυτρώνει στην κοιλιά μιας γυναίκας. Εκεί φυτρώνει, κι αυτή το νιώθει να την πονάει γλυκά καθως αρχίζει να τρέφεται απο το αίμα της. Η αγάπη αρχίζει να μεγαλώνει, κι αν ο άντρας ειναι γλυκός και καλός εκείνη του λέει "σ αγαπάω". Έτσι απλά. Σαν ένα γεγονός που συμβαίνει .... Κι αυτο, καρδιά μου είναι το υλικό απ το οποίο γίνονται τα θαύματα. Γιατί αν το λουλούδι συνεχίσει να μεγαλώνει μέσα σην κοιλιά της κι εκείνος το δεχθεί και την αγαπήσει, το φώς ανεβαίνει στα μάτια της και τον φωτίζει. Του φωτίζει το δρόμο κι εκείνος γίνεται αυτο που πάντα ήταν. Ένα μικρό αγόρι στο μονοπάτι προς τα όνειρά του. Ένα μικρό αγόρι που το αγαπούν και κάθε μέρα μεγαλώνει και γίνεται αντρας δυνατός που τρέφεται απ την αγάπη της.,,, Κι η αγάπη συνεχίζει να μεγαλώνει στην κοιλιά της γυναίκας που εκείνος χαϊδεύει κάθε βράδυ και την κρατάει αγκαλιά σφιχτά, Εκείνη πίνει τον ιδρώτα του για να ξεδιψάει κι αυτός της δινει εκείνο που οι αντρες που αγαπούν εχουν να πρσφέρουν .... Είναι αυτο το μυστικό της δημιουργιας τους. Είναι αυτο η Εδέμ καρδιά μου. Αυτο είναι που δινει τη ζωντάνια και την ξεκούραση... Aν αυτός δεν την αγαπήσει, η γυναίκα γίνεται για λίγο, ξανά, ένα μικρό κοριτσάκι που θρηνεί, παρακολουθώντας το λουλούδι να πεθαίνει μέσα στην κοιλιά της..>>

Αυτά του έλεγε εκείνη τη νύχτα στο Γιασεμί στην Χώρα της Αμοργού. Αλλά εκείνος δεν την άκουγε. Ήταν απεγνωσμένα απασχολημένος ... Εξηγούσε σ εκείνη την ξανθιά που έπινε Νονι την επίδραση της μουσικής πάνω στην ανάγνωση...Η νεαρή ήθελε πολύ να μάθει και εκείνος της εξηγούσε πως οι αλγόρυθμοι επιδρούν στην θεωρία των παιγνίων ... Εκείνη λαγοκοιμόταν βυθισμένη σε μια πολυθρόνα στο βάθος του μπάρ περιμένοντας να τελειώσουν το φλέρτ. Πρώτα εκλεισε το μπαράκι... Μετά μπήκαν στο αυτοκίνητο για να κατέβουν στα Κατάπολα ι... Εκεί ήταν αραγμένο το σκάφος. Εκείνη θα κοιμόταν στο σκάφος. Λιωμένο ασήμι απο πανσέληνο λούζονταν το λιμάνι.. Οι εξηγήσεςι του ήταν διάτρυτες σαν σκισμένη παντιέρα. Κουρέλι το φλάμπουρο της αγάπης. Χώρισαν. Εκείνος κατευθύνθηκε προς το μικρό ξενοδοχείο στην άλλη γωνιά του δρόμου, με το καρνάγιο στο μικρό του λόμπυ. Έκείνη μπήκε στο σκαρί και βυθίσηκε στην κοιλιά του για να κοιμηθεί επιτέλους... Σε λίγο εκείνος της χτύπησε την πόρτα. Είχε ξεχάσει τα κλειδιά του δωματίου του στο Γιασεμί. Τι μπορούσε να κάνει?? Του χρωστούσε ήδη ενα σωρό υπέροχες ανατολές ακριβώς απένσντι απ το κάστρο. Του έκανε χώρο στην κοιλιά του σκάφους και τον σκέπασε με την κουβέρτα της. Αποκοιμήθηκε πριν ακουμπήσει το κεφάλι του στο μαξηλάρι. Φρόντισε μόνο να της πιάσει γλυκά το χέρι λίγο πριν. Είχε είπε τρομάξει στο ενδεχόμενο της δέσμευσης... Υποχρεώσεις... Όχι δεν μπορούσε...Έτσι χάθηκε... μέσα στις αναθυμιάσεις του αλκοολ και στην θεωρία των παιγνιων, την ίδια ώρα που κάποιοι άλλοι σ άλλο γεωγραφικό μήκος και πλάτος ελυναν το μυστήριο του Νας κι αγαπιόντουσαν στο φεγγάρι πάνω στα σκουρογάλαζα κι ασημένια νερά...

Η Μέρα σκόνταψε κι έπεσε με θόρυβο πάνω στο κατάστρωμα κάπως τυφλωμένη απ το ίδιο το φώς της... Αυτός κοιμόταν ακόμη βαθειά όταν εκείνη πέρασε το λόμπυ με το καρνάγιο για να βρεί τους φίλους ... Η πόρτα του δωματίου του ήταν ανοιχτή. Δεν είχε χρεία κλειδιών... Τον άφησε να κοιμάται,,,,Βαθειά. Με κάποιον άλλον θα έλυνε τις δικές της εξισώσεις ... Α, προς θεού... Πρέπει να μάθουμε τι είναι αυτο το Νόνι..