ΜΙΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Όταν σταμάτησε να κλαίει ειχε περάσει μια ολόκληρη εβδομάδα. Η αγάπη τηνείχε εγκαταλείψει και πάλι. Αναρωτιόταν  ξανά πόσο ειναι δύσκολο να βρεί αυτο το τόσο απλό πράγμα που ζητούσε απο πάνα..
Αυτο το ΝΗΣΊ  ήταν ένας ακόμη χαμένος τόπος. της ψυχής της,έλεγε γιατί η αγάπη δεν είχε πια ούτε μια σκέψη για αυτήν. Ένοιωθε πως ζούσε μιαν ακόμη καταστροφή.. Όλα καταστρέφονταν στη ζωή της τους τελευταίους έξι μήνες. Ό πατέρας  μπήκε σε μιαν αγρια  μάχη θανάτου, όταν εκείνη ξεκινούσε καινούργια ζωή και  δουλειά σε νέα εφημερίδα. Εκτινάχτηκε σε τροχιά γύρω απο τον γονιό της  και δεν μπορούσε να σταθεί λεπτό μακριά του. Άφησαε την καινούργια δουλειά της  και στο τέλος την έχασε. Έδινε μια μάχη που ήταν άνιση.  Εκείνος εφυγε λιγους μήνες αργότερα μέσα σε μια ανείπωτη τραγικότητα...
Το ταξιδι στο ΝΗΣΙ   δεν ήθελε να το  κάνει ... Είχε πένθος .. Σ' αυτή την ψυχική καμπή ήρθε να την βρεί  η αγαπή. Απρόσμενο θαύμα . Το νησί τξίδευε στο γαλανό πέλαγος κι αυτή μεταλάσσονταν σε ένα πλάσμα που πετάει στο γκριζογάλαζο πρωϊνο. Ξαφνικά χάθηκε  το πένθος.
Αυτός  είχε μια ζεστή αγκαλιά μιαν αγκαλιά που αυτή δεν είχε ποτέ ξανβρεί...   Ψυχή  απο γαλάζιο κρύσταλλο. Γλυκά γαλάζια μάτια και καρδιά απο χρυσάφι... Ήταν Μεγάλη Παρασκευή και ξημέρωνε στο Αιγαίο.  . Πως φέγγει το χρυσάφι το ξημέρωμα... Πόσο  ευτυχισμένη ένιωθε ξαφνικά ...Και πόσο μεγάλη ήταν η αγαπη που ξεκινούσε. Όταν αίφνις  χάθηκε. H αγαπη χάθηκε τη μέρα της πυρκαγιάς. Τη μέρα που κάηκε η νεαρή μητέρα με το αγένητο παιδί της κι οι άλλοι δυο άνθρωποι στην τράπεζα, στο κέντρο τη πόλης. Η θλίψη ξαναγύρισε ... Εντάξει είπε  η ζωή μου θα πάρει ξανά το δρομο της. Θα κρατήσω χώρο ανοιχτό για την αγάπη μέσα σ αυτο το έυφορο χωράφι της καρδιάς μου και θα συνεχίσω να περπατάω όσο αντέχουν τα ποδια μου. Μπορεί να την ξανασυνατήσω σε κάποιο σταυροδρόμι...