ΕΘΕΛΟΥΣΙΑ ΟΔΟΣ: το φάντασμα της πόλης είναι εδώ!

ΕΘΕΛΟΥΣΙΑ ΟΔΟΣ: το φάντασμα της πόλης είναι εδώ!

ASTROPALIA TO PASXA

Mεγάλη Παρασκευή 2010....




Αστυπάλαια, στο Φίλντισι. Μ' έφερε η Έλλη που ανοιγει δρόμους μόνη της όπως κι εγώ και τραβάει κουπί για να ειναι καλοτάξιδη. Η Αστυπαλιά ειναι ένα καράβι μοναχό.. Με το κάστρο της και την αστραφτερή της Χώρα, μόνη ταξιδεύει στο Αιγαίο ένα γκριζογάλανο καράβι με τους ανθρώπους της, ναυτικούς καραβοκύρηδες και τρελλούς. Ο Μιχάλης χονδρέμπορος οινοπνευματοδών ποτών. Μεγάλη περιουσία τα ποτά. Και για το πνεύμα τους και για την ψυχή τους που ειναι αξόδευτη και πανάκριβη. Ο Ηλίας, καπετάνιος στο Φίλντισι οραματιστής και αριστερός φέρνει ως εδώ ψυχές με περιβόλια μέσα, και τους δίνει χώρο για να απλωθούν στο πέλαγος να φέγγουν πάνω στο Φίλντισι... Καραβοκύρηδες και καπετανέοι, αρχιτέκτονες και χτίστες. με καρδιές απο ουράνια τοξα... Ανθρωποι που ένιωσαν την πόλη να βαραίνει στο στέρνο τους΄και βγήκαν στις θάλασσες να ζητήσουν καταφύγιο, έχτισαν εδώ σ' αυτον τον βράχο το βασίλειό τους, στον καραβόβραχο της Αστροπαλιάς. Εγώ, κόρη παλιά μιας άλλη πέτρινης πολιτείας που πνίγεται στο γαλανό βαθύ της Μεσογείου,με ουρανούς απο σμάλτο στο κεφάλι και φτερά μεγάλα απο υπόλευκα θαλασσινά πουλιά, τα λεγόμενα Άλμπατρος, ταξιδεύω στον κόσμο με ελευθερωμένα πόδια. Στέκομαι πάντα στα ορυχεία και σκάβω βαθεια όπου ακούω τις φωνές των πολυτιμων μετάλων. Σκίζω τα νύχια μου για να τα βγάλω απ' τα σπλάχνα της γής με τα δικα μου σπλάχνα για κέρασμα και πληρωμή ως να βγάλω και την τελευταία στιγμούλα απο χρυσάφι. Κι ύστερα φεύγω. Για νάχω την προίκα μου και τον οβολό μου. Λέω του Ηλία. Εσύ ζεις τις΄νύχτες για να βρίσκεις τις σκιές που έχουν λογους να κρυφτούν απο τα μάτια του κόσμου κι εγώ ψάχνω στα βάθη της γής για αυτά που εκείνη κρύβει. Μου λέει ναι και βρίσκω πάντα στις σκιές τους ανθρώπους και μετα τους φέρνω πάνω στο ύψωμά μου για να τους δείξω το πέλαγος. Έχει κι η οικουμένη ρίζες στη γή και στο νερό στα βουνά και στο κύμα κι όποιος ψάχνει βρίσκει... Λέω του Μιχάλη οι άνθρωποι σαν κοιτούν το νήσί αρχίζουν και κελαηδάνε σου συμβαίνει? και μου απαντά ναι, αν δεν κελαηδούν κοιτώντας το πέλαγος κι αυτο το κάστρο, δεν τους ανήκει η ζωή της ελευθερίας που ψάχνουν. Εγώ, κοντοστέκεται, έχω βρεί την ελευθερία με δύο λάμδα... Οι δυο επιτάφιοι συναντήθηκαν στην μεγάλη καλντέρα το φως των κεριών και οι ψαλμοί παντού στο Αρχιπέλαγος κι εδώ το φεγγάρι χάιδευε τα μαλλιά τους δίνοντας το κατεβόδιο για την Ανάσταση