Στο μαύρο δρόμο οι φωνές έκρυψαν τον ήλιο
Άνθρωποι με τα μάτια στεγνά και τις καρδιές ανοιχτά πουκάμισα πλημμύρισαν τις πλατείες
Ένας θυμωμένος ποταμός
Ήρθαν οι πολίτες
σιωπηλοί κι ευγενείς
οργισμένοι
Γραμμένη στα μέτωπα η απόφαση
Η σιωπή και τα τύμπανα
Η σιωπή και το γέλιο
η τρομερή δύναμη του επώνυμου πλήθους
Το χιούμορ, η αγάπη, τα τραγούδια, μπροστά στους σιδερένιους φράχτες
Είπαν, θα μείνουμε εδώ
Θα ζήσουμε στις πλατείες
Η καρδιά της πόλης είναι η δική μας καρδιά
Ένας βρόγχος που σφίγγει τα μαύρα κολάρα
Σφιχτός εναγκαλισμός προς τα Κοινοβούλια
Αυτά που ξέχασαν το κοινό και βουλεύονται μόνα
Για το δικό τους όφελος
Οι πλατείες του Νότου γεμίζουν κάθε φορά που ο κόσμος αλλάζει
Οι πλατείες του Νότου κατέχουν την ακριβή σοφία της αλλαγής
Οι πλατείες του Νότου κατέχουν την αρχαία γνώση της Εκκλησίας του Δήμου
έχουν στο αίμα γραμμένη την αρχαία προτροπή «τις αγορεύειν βούλεται?»...
Στις πλατείες του Νότου πάντα επεμβαίνουν σιδερόφραχτα άλογα με τους εντολείς της καταστολής
Πάντα τα μαύρα κολάρα φοβούνται το επώνυμο πλήθος
Λίγα μέτρα μακριά απ την Πνύκα οδηγημένοι απ’ τη φωνή του κήρυκα «τις αγορεύειν βούλεται» κάθε απόγευμα στις επτά
όταν έγερνε ο ήλιος
Εκείνοι καταργούσαν τα κοινοβούλια που τους πρόδωσαν
Οι πλατείες έχουν μνήμη
Οι μαρμάρινες πλάκες και τα σιντριβάνια θυμούνται
Οι πλατείες στη Μαδρίτη στη Βαρκελώνη στην Αθήνα
Θυμούνται τη βία
Γιατί τα παιδιά πρέπει να έχουν φαγητό στο ψυγείο
Γιατί τα παιδιά πρέπει νά ’χουν βιβλία και ζεστά δωμάτια
Γιατί η βία δεν φτάνει
Η βία δεν μπορεί να σταματήσει τα θυμωμένα σιωπηλά ποτάμια...
Ματώνουν ακόμη οι μαρμάρινες πλάκες στις πλατείες με τα σιντριβάνια
Προχθές στη Μαδρίτη αύριο στη Ρώμη χθες στην Αθήνα
Δεν μπορούν να επιβάλουν τη σιωπή
Μιλούν τα ματωμένα πρόσωπα
το πρόσωπο της μελαχρινής Μαδριλένας με τα μεγάλα μάτια μιλάει,
βαμμένο απ το κόκκινο αίμα της
Ο ήλιος τους δύει
Ο ψεύτικος ήλιος των αγορών...
